-Sonra nereye götürüyor? Kendi evine. Hiç değilse birkaç gün bakabilir diye. Aklına Manastır'dan tanıdığı Havva geliyor. Dul bir kadın. Biraz para karşılığında alıyor beni. Üç aylıkken kaybettiği yavrusunun yerine koyuyor, seviyor. -Peki sizin adınızı ne koyuyorlar? Teyzem, Raziye'ye “Bebeği kime teslim ettiysen söyle, adını ‘Olga' koysun” diyor. -Teyzeniz sizi neden yanına almıyor? Çatışmalı günlerin bitmesini bekliyor. 1938'de göçler başlıyor. İki teyzem Türkiye'ye doğru yola çıkıyor. Tekirdağ'a geliyorlar. Göç yolunda tanıştığı iki Türk erkekle evleniyorlar. Ve adları Şevkiye ile Bedriye oluyor. Ve yoksulluk da başlıyor.

-Oysa Kosova'da başka bir hayatları var değil mi? Tabii, büyükbabam çok zengin. Kosova'nın en zengin adamı, bana faydası olmayan bir zenginlik. Kumaş fabrikası varmış. Ama insanlar tarafından pek sevilmeyen biriymiş. Görseydim keşke onu. -Sonra… Sonra o kadın ölüyor. Şevkiye Teyzem beni yanına aldırmaya karar veriyor. İki yaşındayım. Beni kaçak sokuyorlar Türkiye'ye. Tekirdağ, sonra da Eyüp Sultan'a geliyoruz. Bu arada ben hiç konuşmuyorum. 1947'de teyzemin oğlu oluyor, kardeşim dediğim Mehmet dünyaya geliyor. Sonra kocası ölüyor ve bir süre sonra “Tek başına bir kadın, hem de gavur! Yalnız kalmasın” demişler. Bir daha evleniyor.

-Okula başladınız mı? Evet ama nüfus cüzdanı gerekiyordu. Muhtar hallediyor. 1930'da ölen Keşanlı Kamber Hasan Kısa'nın adı yazılıyor baba haneme. Adım da Muhterem oluyor, Muhterem Kısa. -Sevdiniz mi okulu? Çok seviyordum. Ama sessiz bir çocuktum. Bana öğrenciler ‘dilsiz' ya da ‘gavur' diyordu. Ortaokulda beni herkese karşı koruyan Hakkı Öğretmen'i çok seviyordum. -Okulu bitirdiniz mi? Bitiremedim.

-Neden? Bir pazar günü teyzemin Rami'de oturan arkadaşına gittik. Bir gecekondu mahallesiydi. Bir yanı inşaat bölgesiydi. Evin çocuklarıyla sokakta oynamaya çıktım. Başıma bir kaza geldi. Bütün aileler çocuklarına dikkat etmeli. Gün oluyor dalıyorlar, çocuklar dışarıda oynuyor, neredeler, başlarına ne geldi haberleri olmuyor. -Sizin başınıza ne geldi? Saklambaç oynuyorduk. İnşa edilmekte olan duvara yüzümü dönüp saymaya başladım: “1-2-3…” Bir sessizlik oldu. Yavaşça arkama döndüm. Karşımda dev gibi bir adam gördüm. Tam bağıracakken, yüzüme sert bir tokat indirdi. Elleriyle ağzımı kapattı. Ne kadar çırpınsam da fayda etmedi.