Neden sustun? Neden üzülmedin? Yine bir hesap sorma, şimdi de sosyal medya mahalle baskısı. İşte tam da bu hesap sormalar yüzünden bıraktım sosyal medya kullanmayı. Hiç biriniz galeyana gelmemişken, çoğunuzun umurunda değilken halkın içinden insanların birbirini yakmasına dayanamayıp “Bu altı üstü seçim, insan hayatından önemli mi? Artık kimseyi hedef göstermeyin n’olur…..” diye bir yalvarış çağrısı yapmıştım, siyasi liderlerin giderek sertleşen üslubunun halk üzerindeki tahrip edici etkisini hissederek.

Mumya gibi sarılmış, hayati risk taşıyan, 5 çocuk babası o şoförü televizyonda izlediğim gece uyuyamadım… Siz uyuyordunuz… Ve o gün yazdıklarım yaşandı, öngörüp engel olmaya gücümün yetememesi çok acı. Mesajın altında kavga çıktı, benim yüzümden kavga etmesinler diye mesajı kaldırdım. Bu yüzden kaldırdığımı yazdım, kavga orada da devam edince onu da kaldırdım. Korktu morktu dediler desinler çok mühim değil.

Benim teröristleşme meselem bundan ibaret. Sivil protesto hakkını kullanan her insan siyasi dilde zaten teröristti Gezi olayları’ndan beri o yüzden çok ciddiye almadım. Yakılan bir HDP Minibüsü Şoförü’ydü, benim her hangi bir paylaşımımda parti adı bir tek bu sebeple geçti; mağdur bir adamcağızı tanımlarken yaptığı işi söylemiştim.

Hangi partiye oy verdiğimi hiç açıklamadım, herhangi bir parti propagandası yapmadım, benim işim değil siyaset. Ama şahsi siyasetimi tabi ki gözeteceğim; düşünecek, tartışacak, hakkımı arayacak, benim yerime alınan kararları gerektiğinde eleştireceğim. Bugün işini yapamasın “Vatan haini” dediğiniz ben, en çok vergi veren ünlü kadın diye haber olduğumda vatansever madalyası hediye etmemiştiniz şüphesiz ama o vergi bir çocuğun okul sırasının yapımına mı gidiyor yoksa sefa sürmek için mi kullanılıyor takip etmek benim en doğal hakkım.