Ağırlıkları 1 tonu aşan 3 kardeşin şişmanlama hikayeleri çok eskileri çocukluklarına kadar gidiyor. Anne ve babaları onları bir daha geri dönmemek üzere terk edip gittiklerinde teyzelerinin yanına yerleştiler ve kendilerini iyi hissetmek için yemek yemeğe başladılar. 

Çevrelerinde onların davranışlarını kontrol eden ve iyi hissetmelerine yardımcı olacak yetişkin bulamayan üç kardeşin yeme bozuklukları kronik hale geldi ve sürekli bir şeyler yer oldular ve kimse onların yediklerini kısıtlamayı düşünmedi.

Brandie, 'Ailemiz ayrıldıktan sonra istediğimizi yaptık.' derken, Clarence o günlere ilişkin şunları söyledi: 'Kimsenin bizi disipline etmediği tek şey yediğimiz yemekti. Sürekli daha fazla yemeye başlayan üç kişiydik ve liseyi bitirene kadar birkaç yıl içinde çok fazla kilolu hale gelmiştik.'

Aralarında en şişman olanı Clarence'ın bakıma muhtaç hale gelmeye başlaması ise diğer iki kardeş üzerindeki sorumluluğu arttırdı. Ancak onlar da kiloları nedeniyle hareket etmekte ve kardeşlerinin bakımlarını yürütmekte zorlanıyorlardı.