Babanızı yeni kaybettiniz... Her ailede iyi polis-kotü polis vardır ya, bizim ailede iyi olan babamdı. Benim için “Onu özgür bırakın, istediği gibi yaşasın” diyen, modern biriydi. Bugünkü duruşumu, her şeyimi ona borçluyum.   Çok zor muydu?  E, tabii... Ama bizi birkaç aydır alıştırıyordu. 84 yaşındaydı. “Bütün arkadaşlarım gitti, ben de gitmek istiyorum” derdi. Dileği o olunca ne diyebilirim?

Ailenizin büyük bölümü hâlâ Adana’da mı?  Evet, annem orada yaşıyor, ailemin büyük kısmı da... İşlerden fırsat buldukça sıklıkla gidip geliyorum.   Kalabalık mısınız?  Dört kardeşiz, ben en küçükleriyim. En pohpohlanan, şımartılarak büyütülenleriyim. Bana ayrı önem verilirdi.

İLK BESTELERİMİ LİSEDE YAPTIM   ‘Beyaz Atletli’ şarkısını duyunca çok güldüm. Komik de birisiniz... Ben de çok güldüm. Yani ajitasyon yapmaktansa komik bir şeyler yapmak daha kalıcı. Öteki şarkılar daha garantici ama mutluluğun şarkısını yapmak daha zor. ‘Manda yuva yapmış söğüt dalına’ şarkısına baksana...   Modellikten müziği geçmek çoğunuz için çok sancılıydı...  O dönem “Müzik yapacağım” dediğimde çoğu manken “Ben de yapacağım” diyordu. Çok gülmüştüm. Çünkü benim mankenlikten önce şarkıcılık deneyimim vardı. Ne bileyim, Adana Ses Korosu’na girmek için tırmalamıştım.

Yani, “Mankenlik bitti, şarkıcılık yapıp para kazanayım” derdi değildi... Hayır canım. İlk bestelerimi lisede yaptım. Ben modelliği en iyi zamanımda bırakıp şarkıcılığa geçtim. Zaman da beni haklı çıkardı.   Çok cesaretlisiniz, riskli değil miydi?  Evet. ‘Çeksene Elini’ tarz olarak da farklıydı. Müzik bende doğuştan, yeteneğim var. Su aktı, yolunu buldu. Yeteneğimi kabullenmek zamanımı aldı. Müziği seviyorum da bunlar öyle çıkıyor sanıyordum. Halbuki yetenekliymişim.