Neden kıza pembe, erkeğe mavi?

Cinsiyet koşullanmasını başlatan anne babalardır. Yeni doğan kız bebeğe, pembe; erkeğe mavi giydirilmesi tamamen toplumsal bir baskıdan oluşuyor.

6 aylık bir bebek tepeden tırnağa gördüğü bir kişinin cinsiyetini ayırt edebilir. 10 aylık olduğunda, bunu karşısındakinin yalnızca yüzüne bakarak da anlayabilir ve 2-2,5 yaşlarındayken erkek ve kız resimlerine bakarak cinsiyeti doğru ifade edebilir.

Çocuklar 'kız' ve 'erkek' sözcüklerini öğrenir- öğrenmez hangi gruptan olduklarını bilirler.

2 yaşındaki bir kız çocuk, kız olduğunu bilir; 4 yaşındayken o güne dek hep kız olduğunu anlar ve 6 yaşına geldiğinde bunun kalıcı bir durum olduğunun farkındadır.

Küçük çocuklar her şeyi siyah-beyaz olarak yorumladıkları ve cinsiyet kavramını ararken el yordamıyla hareket ettikleri için, bakış açıları son derece indirgemeci ve inanılmaz derecede ayrımcıdır. Zaman geçtikçe, ebeveynler kadın ya da erkek olmanın hangi anlama geldiği konusunda daha incelikli bir bakış açısı geliştirmelerinde yardımcı olabilirler.

Kültürümüzde, erkek ve kız çocuklara farklı davranmanın kökleri derinlere uzanır. Kızlar zarif ve nazik olduklarında övgü alırlar ve onlarla sert olmayan oyunlar oynanır. Buna karşılık küçük bir erkek çocuğun inatçılığı ve düpedüz saldırganlığı ''Erkek çocukların hepsi aynı'' mantığına dayanan bir tahammül gücünün gelişmesini sağlar.

Küçük bir çocuğun bilinçaltı bunların hepsini emer. Anne babaların kız çocuklarıyla daha fazla konuştukları ve bunun da erken çocukluk döneminde kızların sözel becerilerinin daha gelişkin olmasını güçlendirdiği gösterilmiştir.

Kızlar çok küçükken 'erkek gibi' giyinmelerine, oynamalarına ve davranmalarına izin verilir. Ama bunun tersi geçerli değildir. Bir kızın 'erkek Fatma' olması uygun karşılanırken, bir oğlanın 'hanım evladı' olması hiç de hoş karşılanmaz.

Kızların duygularını ifade etmelerine izin verilir, ama ne yazık ki hâlâ pek çok erkek çocuğa çok erken yaşlarda bunun 'kızlara göre' bir davranış olduğu öğretilmektedir.