Testin sonucunda, başarı seviyesi en düşük olan öğrenciler, (yani sadece %10 ve daha az doğru yanıt verenler) testin %60′ına doğru yanıt verdiklerini, ayrıca iyi günlerinde olsalar %70′e ulaşabileceklerine inandıklarını söylediler. En başarılılarınsa (yani en az %90 doğru sonuç alanların) en alçakgönüllü denekler olduğu, soruların yüzde 70′ine doğru yanıt verdiklerini düşündükleri görüldü. Konuyla ilgili yazdıkları makalede Kruger ve Dunning şunları ifade ettiler:

“Cahillerin/beceriksizlerin/yeteneksizlerin ölçüsüzlükleri kendileriyle ilgili algılarındaki hatalardan; yüksek bilgi düzeyine sahip, becerikli, yeteneklilerin ölçüsüzlüğü ise diğer insanlarla ilgili algılarındaki hatalardan kaynaklanmaktadır.” Türkçe’de “cahil cesareti” olarak karşılık bulan Dunning-Kruger Sendrom, algılamada yanlılık eğilimi olarak tanımlandı. 1999’da ortaya attıkları “Cehalet, gerçek bilginin aksine, bireyin kendine olan güvenini artırır” teorisiyle yola çıkan Justin Kruger ve David Dunning, 2000’de bu konuda yaptıkları çalışmalarla Nobel Psikoloji Ödülü aldılar.

Kruger ve Dunning, fizyolojik ve zihinsel alanda yaptıkları çeşitli uygulamaların sonucunda şu varsayımlara ulaştılar: -Niteliksiz insanlar ne ölçüde niteliksiz olduklarını fark edemezler. -Niteliksiz insanlar, niteliklerini abartma eğilimindedirler. -Niteliksiz insanlar, gerçekten nitelikli insanların niteliklerini görüp anlamaktan da acizdirler. -Eğer nitelikleri, belli bir eğitimle artırılırsa, aynı niteliksiz insanlar, niteliksizliklerinin farkına varmaya başlarlar.

Bu araştırmadan sonra 2003, 2006 ve 2008’de diğer uzmanlarca yapılan araştırmalar bu etkiyi doğruladı ve hatta cahil cesaretiyle ilgili daha derin detaylar ortaya çıkarıldı. 2008’de Joyce Ehrlinger, bu etkiyi farklı sebeplere bağlamaya çalışan bir araştırma yaptı. Yani, etkiyi doğrudan hedef alarak çürütmeye çalıştı ancak araştırmasının sonucu, Dunning ile Kruger’ın vardığı sonuçla birebir örtüşüyordu.