Diğer senaryoda ise bir kaldıraç yok fakat rayların üzerindeki bir üstgeçitte şişman bir adam bulunuyor. Bu adamı rayların üzerine ittiğiniz zaman tramvay duruyor ve beş kişi kurtuluyor. Yapılan araştırmalar, insanların üstgeçitteki adamı itmek istemediğini, bunun yerine kaldıracı çekmeyi tercih ettiğini göstermiş. Çünkü insanlar, kasıtlı olarak bir insanı öldürmekle, başka birinin ölmesine izin vermek arasında seçim yapmaları gerektiği zaman, birinci seçeneği seçmiyorlar.

Kaldıracı çekmeye karar verdiğimiz zaman, akılcı zihnimiz etkin hale geliyor ve beş insanı kurtarıyor. Ancak bazı düşünürler, Sonuççuluk veya yararcılık gibi, sadece sonuçlarına dayalı olarak bir eylemin izin verilebilirliğini değerlendiren ahlakî kuramların, öldürmeye sebep olan bazı eylemlerin izin verilebilir iken neden diğerlerinin böyle olmadığını açıklayamadığını öne sürmüştür.

1967 yılında filizof Philippa Foot tarafından geliştirilen ve Judith Jarvis tarafından 1985 yılında uyarlanan bu düğüm, klasik düşünme deneyimi tramvay ikilemi olarak da biliniyor. Tramvay ikilemi bizleri, eylemlerin sonuçları üzerine düşünmeye sevk ederken, eylem sonucunda olacakların ahlaki açıdan ele almamızı sağlıyor.

Tramvay ikilemi, ahlaki değerler konusunda yapılan araştırmalarda kendini kanıtladı ve savaş, işkence, dronelar, kürtaj ve ötanazi gibi farklı senaryolara uyarlandı. Uyarlanan diğer senaryolarda da Tramvay İkilemi aynı sonucu vermeye devam etti. Birçok kişi daha fazla insanın hayatını kurtarabilmek adına direkt olarak bir insanı öldürmekten kaçınırken, rayın yönünü değiştiren kolu çekmek gibi dolaylı yöntemlere başvurmayı tercih ediyor.