Marlon Brando New York’a geldiğimde çoraplarım ve aklım delikti. İçki içer, kaldırımda yatıp uyuyakalırdım. Kimse beni rahatsız etmezdi. Eğer Hollywood'daysam bunun sebebi parayı geri çevirecek ahlaki cesaretimin olmaması.

Catherine Zeta-Jones Bipolar, milyonlarca insanı etkileyen bir davranış bozukluğu. Ben de onlardan biriyim. Eğer bu açıklamam, tek bir kişiye bile profesyonel yardım alma cesareti verirse çok mutlu olacağım. Ne sessizce acı çekmeye ne de yardım istemekten utanmaya gerek var.

Tom Cruise Çocukken çevremde bir şeyleri paylaşabileceğim ve güvenebileceğim bir tane bile samimi arkadaşım olmadı. Daima yanlış aksanla konuşan, yanlış davranışlarda bulunan yeni çocuktum. Babam bizi iş bulamadığı için oradan oraya sürükledi. 12 yıllık ilköğretim yılımı 15 farklı okulda geçirmek zorunda kaldım. 7 yaşındayken bazı testlerden geçmek için okul tarafından psikiyatri servisine gönderildim. Orada beni inceleyen psikiyatristler, Bu çocukta disleksi(öğrenme bozukluğu) var, teşhisi koydular. Böylece etiketlenmiş oldum. Bu da beni bunalıma sürükledi. Küçük yaşımda saygınlığımdan çok şey yitirmiştim. Babam ödlek, alçak ve zorba kişilikli bir adamdı. Küçükken beni her fırsatta azarlardı. Ne zaman bir şeyler ters gitse öfkesini benden çıkarıp tekmeyle döverdi. Onu nasıl sakinleştirmemiz gerektiğini, kendimizi nasıl güvende hissedeceğimizi bilemezdik. Kısa bir an sakin durduktan sonra aniden patlardı. Babamda yanlış bir şeyler vardı. Ona asla güvenemezdik ve yanındayken dikkatli olurduk. Bizler için sürekli endişe kaynağıydı. Annemle babamın boşanması acı verici bir deneyimdi. Annem sonunda babamın karşısına dikilip, "Buraya kadar! Seni artık daha fazla çekmeyeceğim. Güle güle!" diyecek cesareti bulmuştu. İnsanlar kendi hayatlarını yaratabilirler. Annemin kendi hayatını nasıl yaratabildiğine yakından tanık oldum. Çocuklarını hayatta tutabilmek gibi bir imkansızı gerçekleştirdi. Aynı anda üç işte birden çalışarak bizi büyüttü. Küçükken annemden duyduğum, "Biz bu işi başaracağız." sözü hala kulaklarımdadır. Annemin cesaretini gördükten sonra ben de kendi hayatımı yaratmaya, başkalarının ne dediğine aldırmamaya karar verdim. Yaşamımın her aşamasında annemi örnek aldım. Babamın kanser olduğunu, hastanede yattığını duyunca 10 yıl aradan sonra ziyaretine gittim. Geçmişle ilgili hiçbir şey sormamaya, geçmişi konuşmamaya özen gösterdim. Nefret ettiğim babamı acılar içinde ve yapayalnız görünce, "Vay, ne kadar da yalnız bir hayat yaşamış." diye düşündüm. Henüz 40’lı yaşlarında olduğu halde inanılmaz derecede çökmüştü. Çevresinde hiç kimsesi yoktu. Zaten ziyaretimden kısa süre sonra öldüğünü haber aldım.

Adile Naşit Evde ekmek olmazdı, komşuya giderdim çocuk köfte istiyor biraz bayat ekmek varsa alabilir miyim diye. Halbuki evde yiyeceğimiz bir lokma ekmeğimiz olmazdı.