“Ata’yı kaybedeli 11 yıl bitti, 12’nin içindeyiz. Ablası o yarışmaya girmesini hiç istemedi. O yarışmaya girerken evlendirmeyi düşünmedim. O da evlenmeyi düşünmedi. Rabbim böyle kısmet etti. O yarışmaya sadece dinlenmek için girdik. 3 ay kafamı dinlerim diye düşündüm. Yarışmada aileme uygun bir kız olsaydı neden olmasın. Evlendirirdim, onu da okuturdum. Birinci yaptığın yanlışın adı hatadır, ama ikinciye yaptığın şey cezadır."

“Ata haddinden fazla saftı. Abdal denen cinstendi. Allahlık bir insandı. Rabbim sevdi ve aldı. Ahiret var, orada hesaplaşacağız. Şaşmaz bir teraziye gideceğiz hepimiz. Ben akıllı bir insan olsaydım maddiyata önem verirdim. O yarışmadan hiçbir şey almadım, hiçbir şey kazanmadım. Programa çıktığım zaman 1000 lira 500 lira para alıyordum. O programa girerken biz sözleşme yaptık. Bu sözleşme yapılınca bazı şeyleri paylaşmamak adına da söz vermiş oluyorsunuz. Ata şöhrete önem vermedi, ben de bu kelimeyi sevmiyorum.”

“Bugün bile 10 dakika pazara çıkıyorum 1,5 saatte eve geri dönüyorum. Benim evimi görün hala yarım. O zaman İstanbul’da oturuyordum. Şimdi Tekirdağ’da yaşıyorum. Evin içinde Allah şahittir her perşembe bir gül kokusu başlıyordu pazartesi bitiyordu. Dayanmak mümkün değil. 10 milyar peşinat, 1500 lira taksitle ev sattım ben. Mahalleye giremiyordum. İstanbul’a gelirken bile zorlanıyorum.”

“O organizasyonu yapanlar beni çağırdılar sunucu olmak için. Ben gitmedim. Oğlumu kendi elimle yolladım. Orada ölecek olan bendim. ‘Oğlum git paraya ihtiyacımız var’ dedim. 2 bin lira için gönderdim.”