"AYAKTA ZOR DURUYORUM"

Bunu buraya koymak istedim çünkü hatırlamak istedim. İçinde olduğum bu yeni dünyanın bana yaşattığı her şey, iyi veya kötü her tecrübe çok kıymetli benim için. Son üç oyundur serumlarla ayakta zor duruyorum. Bazen kaldırabileceğimden daha fazla stres ve gerginlik taşıyorum. Kolay değil yıllardır içinde bulunduğum televizyon, sinema oyunculuğundan çok farklı bir şey bu sahne.

Alıştığımın çok dışında bir tempo. Sahnenin başka kuralları var. Bir gün bir kalkıyorum sesim tamamen gitmiş mesela. "Ben bugün çok hastayım, gelemeyeceğim" diyemiyorsun. "Hasta nasıl olabilirsin ya? Nasıl dikkat etmezsin kendine! İlk defa çıktığın nasıl belli işte!" diye kızıyorsun bir de üstelik. Sahneye çıkmamak korkutmaya başlıyor seni. (Bir de tiz notalara çıkamamak) Kendini daha çok dinlemeye, kendine daha iyi bakmaya başlıyorsun...

"HAYATIMDA İLK DEFA BU KADAR ZORLANIYORUM"

Hayatımda ilk defa bu kadar zorlanıyorum ama garip bir keyifte var işin içinde... Adrenalin... Her meslek zor elbette ama sahneye çıkmak, her seferinde yeni, organik, canlı bir performans ortaya koymak ne zormuş arkadaş... Bilmezdim bir gün bu kadar severek yapacağımı... Tüm sahneye gönül vermiş ustalara, arkadaşlarıma selam olsun... O "sahne tozu" damarlarıma girdi bir kere...