"Londra’ya uçtum, bir otel buldum. Varınca aradım, adresi istedi. Tam odama yerleşeceğim esnada bu kez kendisi aradı ve en yakın arkadaşının girişte beni beklediğini söyledi! Ama o otele adım attığımda büyüdüğümü hissettim, bu olay hayatımın dönüm noktasıdır.”

16’sındayken, kalp krizi sonucu babasını yitiriyor. Yıllar içinde geliştirdiği idrak yönetimi sayesinde bu süreçte sancılarını hafifletebildiğini anlatıyor: “Ölüm konusunu hep çok düşünürdüm. Alışıktım bir nevi bu fikre. Alışmaktan da öte, bir mana yüklemiştim. Bizi korkutan gizemdir ya, bana göre ölüm anlam taşıyordu, bir sorun değildi. O yüzden kolay atlattım diyebilirim. Çok inandığım bir felsefem var; doğanın bize sunduğu her şey etkisiz elemandır, biz onu etkili hale getiririz.”

“Kahramanının” kaybının ardından, her başarıyı bizzat yakalaması gerektiği kanısına kapılıyor ve ailesinden minimum yardım alma niyetini İstanbul Üniversitesi’ni kazanarak gerçeğe dönüştürüyor. Ama esas maksadı farklı; hedef tahtasının tepesine eğitimden ziyade oyunculuğu oturtuyor. Evini kiralıyor, hemen arkasından yolu menajeri ile kesişiyor ve anında sözleşme imzalanıyor. Jet hızıyla verdiği bu kararı, insan tahlili becerisi ile ilişkilendiriyor:

“Aslında altıncı his demek daha uygun. Bugüne dek hiç beynimle bir yargıya varmadım. Çünkü eminim, kalbim beynimden kat kat zeki. O nedenle içimden geçeni dinlerim hep.” 4 yaşından beri şarkı söylemesine karşın dizi sektörüne yönelmesini ise şöyle yorumluyor: “Ailem bana hep ‘Çöpçü olmak istiyorsan çöpçü, mühendis olmak istiyorsan mühendis ol. Biz seni her koşulda seveceğiz’ dedi.