“Siz bu durumdan etkileniyor muydunuz?” diye soruyorum, kafasını sallıyor: “Okulda etkilenmememiz gerektiği öğretiliyor ama hiç kolay değil. Hastanede gördüğüm şeyler kolay kabul edilir şeyler değildi.”

Üniversiteden sonra tamamen oyunculuğa yönelse de, psikoloji defterini kapatmış değil. Gelecekte oyuncu psikoloğu olmayı düşünüyor. “Oyuncular karakterin etkisi altında kaldığı için mesleki deformasyon yaşıyor mu?” diye soruyorum, “Böyle bir şey varsa da çok üzücü bence” diyor ve ekliyor: “Herkesin oyunculuk yöntemi birbirinden farklı. Bunu yaşıyor olabilirler.”

Psikoloji sohbetimizi biraz da hayatına kaydırıyoruz. Oyunculuk kariyerine 19 yaşında başlamış, şimdi 30’larında bir genç kadın. Bu yaş dönümü onda neleri değiştirdi, merak ediyorum. Şöyle diyor:

"Kadınlar için 28-35 yaşları arasında bir arayış söz konusu. Ben 28’imde bunun bir sinyalini aldım. Kapadokya’da çekimdeydim, bir taş evim vardı, başka da hiçbir şeyim yoktu. O bir sene boyunca ‘ben ne yapıyorum’ diye düşündüm. Çok zordu ama çok da güzeldi. Onu atlattım, şimdi de bir korku geldi; her şeyle ilgili bir korku var. Yaşlanma korkum yok, sadece ölüm kavramı hayatıma girdi. Ölümle yüzleşmek biraz korkutuyor. Bununla yaşamıyorum ama hayatımda böyle bir gerçeklik var artık.”