“Hülya hayattaki en iyi dostum. Her durumda bilirim ki arkamda Hülya var! Beni Zehra’dan ayırmaz. Sorun, Zehra’dan sonra hayatta en sevdiği insan olarak beni söyler, eminim. 'Hülya kaderim mi acaba' diye düşünmedim değil.

Ama zor! Birlikteyken kedi-köpek gibi didişiriz. Misal, Ayvalık’a yazlığa çağırır beni, “Oğlanı da al gel” der. Giderim. İlk gün sanırsın ayağımı yıkayacak. İkinci gün normale döneriz. Üçüncü gün kovar beni.”

“Kıskanç olsam o kadar yıl Hülya’yı taşıyamazdım. Hülya’yla beraber olduğum dönemleri düşünebiliyor musun! Günde 200 kişi arıyor. Telefonlar susmuyor. Hangi birini kıskanacaksın. Ama ayrılınca gördüm ki benim arkadaşlarım da meğer Hülya’yı beğeniyormuş...

Evime gelip giden, soframa oturup yemek yiyen, sofrasına oturup yemek yediğim insanlar. Ama bunlar hep tecrübe. Üzücü tarafı şu sadece: Şaşırmıyorsun. Artık hiçbir şey beni kolay kolay şaşırtmıyor. 52 yaşındayım, hâlâ her gün bir şey öğreniyorum.”