- Hikâyenizde aldatılma, aşk acısı, her şey var... Oysa size bakınca görülen; güzel ve mutlu bir kadın... - Şimdi hayat güzel ama hikâyemde binlerce dram var. Ben 5, ablam 7 yaşındayken anne-baba ayrıldı. Sebebi, babamın annemi aldatmasıydı. Annem annesinin evine döndü. Ama anneannem babama sinirinden “Çocuklara bakmak zorunda değilim” dedi. Bize babaannem ve dedem baktı. Yere düşünce “Anneciğim” diye değil, “Babaanneciğim” derdim.

- Anne-babanızla görüşür müydünüz? - Babamla görüşmedik, onun tercihiydi. Ablam ve annemden olan üvey kız kardeşim, benim canım. Babamdan olan bir üvey kardeşim daha var, onunla tanıştırılmadık. Annemle de yıllarca teyzem olarak görüştüm! İkinci evliliğini çok âşık olduğu biriyle yaptı. Eşi Yavuz Abi’nin ailesinden annemin boşanmış bir kadın olduğunu sakladılar. Annem bizi kız kardeşinin çocukları olarak tanıttı. 12 sene her pazartesi anneme akşam yemeğine gittik. Yavuz Abi’nin ailesi vefat ettikten sonra bunu açıkça söylemeye başladık.