“Ben ilkokula kadar parmak emmişim. Rahmetli babam, bırakmam karşılığında akülü araba sözü vermiş, ağzından çıkıvermiş bu laf. Almanın o dönem mümkünatı yok, çok para. Bir hafta içinde bırakmışım parmağımı. Hatırlıyorum o kadar zor gelmişti ki, bildiğin bir nevi bağımlılık…

Fakat babacım maddi sıkıntıya düştüğü için bir türlü alamamıştı o arabayı. Ben her doğum günümde kapıya bakarak “Acaba bu sefer geldi mi arabam” diye çok beklemiştim.

Ölmeden önce “Sana o arabayı alamamak çok koydu bana” demiş ikimiz de ağlamıştık. Civan Mert’e 3. Yaş günün için bizden ne istersin diye sorduğumuzda “Akülü araba” dedi.

Annem parasını biriktirmiş bana uzattı “Sana alamadık torunuma alayım” . Sipariş verildi. Araba eve gelince benim gözler boncuk boncuk oldu. Yaşasaydı da görseydi canım babam.