Bu fotoğrafta ameliyathaneye götürülüyorum. Eşim, arkadaşlarım, annem, babam herkes yanımda. Ben asansörü beklerken gözyaşlarımı tutamıyorum. Annemin eli benim alnımda. Anne olmak böyle bir şey sanırım.

Farkında bile değildim bunların o an. Heyecan, korku, coşku, merak tüm korkularım birbirine girmiş durumdaydı. Hayatımın hiçbir anında böyle bir duygu seli ve karmaşası yaşamamıştım.

Böyle anları paylaşabilmek çok önemli. Bir daha bu an yaşamayacak, geride bıraktığımız pek çok an gibi. Bir daha o ana asla geri dönemeyeceğiz. Sadece zihnimizde o ana dair saklanan anılar dışında. O yüzden böyle anlarda yanınızda olan insanların kıymetini de bilmek gerek.

Ben beni yalnız bırakmayan tüm arkadaşlarıma, iyi günde kötü günde yanımda olan aileme, miniklerimi gördüğünde hüngür hüngür ağlayan babama, ne kadar kavga edersek edelim (her anne kız gibi) kalbi benim için çarpan, her daim yanımda olan anneme ve ilk günden beri yalnız olmadığımı hissettirip beni destekleyen eşime... Çok teşekkürler. Ne kadar şanslı bir insanmışım ben..."