“Sanıyorum ki, hayır eminim ki eşim bu fotoğrafları aramızda bazı şeyleri tekrar alevlendirmek için çektirdi. Bazen benim onu çekici bulmadığım şeklinde şikayet eder ve ondan daha genç birisini bulursam beni suçlamayacağını söyler. Albümü açtığımda kalbim yerinden çıkacaktı. O resimler…”

“Çok güzellerdi, çok açık ki sen çok yetenekli bir fotoğrafçısın. Ama fotoğraflardaki kadın eşim değildi. Onun her kusurunu yok etmiştin. Eminim ki sen onun tam olarak istediğini yaptın. Ama bu bizi biz yapan her şeyi bizden alıp götürmüş. Onun izlerini ondan aldığında çocuklarımızın izlerini almış oldun. Kırışıklıklarını aldığında kahkahalarla ve endişelerle dolu yıllarımızı almış oldun. Selülitlerini aldığında onun hamur işi aşkını almış oldun, ki o yıllardır bize mükemmel şeyler pişirir ve yeriz. “

“Tüm bunları kötü hissetmen için söylemiyorum. Sen sadece işini yapıyorsun ve bunu anlıyorum. Bunları sana sadece teşekkür etmek için yazıyorum. Bu resimleri görmek sadece eşime onu ne kadar çok sevdiğimi ve ona olduğu gibi taptığımı söylemediğimin farkına varmama sebep oldu. Çünkü bu sözleri nadiren söylerim. Bu da bu fotoğrafları bu şekle sokmasının sebebi oldu. Daha iyisini yapmalıyım. Hayatımın geri kalanında onun tüm mükemmel olmayan yanlarını kutlayacağım. Hatırlatma için teşekkürler.”

Fotoğrafçı Victoria, bu mektuptan sonra bir de uyarı yapmış: “Benden photoshop yapmamı isterseniz yaparım, bu benim işim. Ama kendinizi olduğunuz gibi kucaklayın, çünkü çok güzelsiniz!”