Denge

Söz konusu eğilimlerimizi oluşturan bir sürü faktör var elbet: genetik miras, arkadaşlar, akrabalar, çevre, eğitim vs... Baktığında, insan sadece temel biyolojik ihtiyaçlarını karşılayacak isteklerle geliyor dünyaya, bir de birkaç bedenlik hayat tecrübesiyle...

Her yeniden doğuşunda zihni sıfır olsa da ruhu bu deneyimlerin ağırlığını taşıyor. Üstü sihirli bir dokunuşla kapanmış belleğinde taşıdıklarını pek az insan hatırlıyor. Derinlerde bir yerlerde hissedebiliyor sadece. Bütün talepleri sonradan oluşuyor;
sahip olma duygusu, haklı çıkma isteği, üstün olma fikri, beğenilme arzusu yaşarken peydah oluyor başına. Önce içine doğduğu topluma ait inançların baskılarını hissediyor üstünde. Paralelde yine o toplumun ahlâka uygun kabul ettiği eğitim methoduyla işleniyor. Ancak her insanın bütün bu dayatmalara verdiği cevap başka oluyor. Kimisi ne varsa geçmiş hayatlarından getirdiği, bu yeni bilgilerle harmanlıyor, kimisi unutup bildiği her şeyi, ne duyarsa kelimesi kelimesine kabul ediyor...

Pek azı akıl ve vicdan süzgecinden geçiriyor duyduklarını. Kimisi ne yapması kimisi ne yapmaması gerektiğini öğreniyor aynı verilerden. Aynısını alıyor herkes, gel gör ki herkesin başka işine yarıyor nefes. Kimi insanlığın ve tüm canlıların faydasına tüketiyor soluduğu oksijeni kimi sadece karbondioksite çeviriyor. Bütün bu eğitim öğretim sürecinin sonunda herkes için oluşan binlerce yol var elbet. Elindeki imkânlar, yetenekleri, çevresi, ailesinin ekonomik ve sosyokültürel durumu, yaşadığı yer, okuduğu okullar gibi çok sayıda kriter, gideceği yolun oluşmasında hatırı sayılır birer etken oluyor. Ancak hangi yola giderse gitsin insanın kaybetmemesi gereken bir denge var. Mesela arzularının olması kadar normal şey yok, eğer sınırı vicdansa. Sevmesi kadar doğal bir şey yok, eğer sınırı saygıysa. İnsanın bir şeylere sahip olmak istemesi en doğal hakkı, eğer sınırı başkasının hakkıysa...

Başkalarının üzülmesiyle sınırlanmamış eğlenme arzusu yüzünü güldürürken vicdanını parçalar insanın. Başkasının rızkıyla sınırlanmamış yeme arzusu karnını doyururken ruhunu zafiyete uğratır. Yalanla güven, korkuyla cesaret birbirinin varlık sebebidir. Böbürlenirken buna dikkat etmeli insan. Ne çok düşür omuzlarını ne alçak dağların yaratıcısı olduğuna inan. Ne hak etmeyene iltifat et ne de aşağıla başkalarını. Tanıdığın herkesten alacağın dersi almayı ihmal etme ama kendini yargıç yerine koyma sakın. Her gördüğün insan biraz da senin aynandır, sen de onların aynalarısın. Ne yaşama telaşına düşmeli insan ne ölmek için acele etmeli; zaten yaşadıkça yaklaşıyorken sonuna...

Bir koluna bedenini takıyorsan eğer, ruhunu da tak diğer koluna. Sana sonradan öğretilenler yüzünden bedensel arzuların kemiriyor beynini. Sakın gelme bu oyuna.Devrilmeden durabilme halidir denge, zihinsel ve duygusal uyumdur. O zaman, biraz bedenine biraz ruhuna...

"Sitemizde köşe yazarı olarak yazı yazan tüm yazarlarımız yazdıkları yazı ve görüşlerden tamamıyla kendileri sorumludur. Köşe yazarlarının yazılarından dolayı İnternethaber Yayıncılık AŞ. (elmaelma.com) hiçbir şekilde yasal sorumluluk kabul etmemektedir."