İnsanlar sizi çok samimi ve kendine yakın buluyor… Samimiyetinizi okuyuculara aktarmayı nasıl başarıyorsunuz?

Bu samimi bulma meselesi okurun duygusuyla ilgili sanırım benimle değil. O duygudaşlık yüzünden yakın hissediyor olmaları çok değerli. Ama kişiliğim üzerinden gelişen bir durumsa bu çok değişken ve beni çok korkutan bir durum.

Özgürlüğü sınırlandırıyor. Giderek daha mesafeli bir insan oldum sanırım. Yaşananlarda hiçbirimizin bir diğerinden farkı yok. Sadece yaşama biçimlerimiz, hayatı kucaklama şeklimiz farklı o kadar.

Kendinize yakın gördüğünüz edebiyatçılar hangileri?

Yakın görmeyi çok isterdim ama hayranlıkla okuduğum için bana hep çok uzakta geliyorlar. J Lilly Prior, Anna Gavalda, İsabel Allende…

Daha pek çok isim sayabilirim ama bu üçüyle kalayım.
 

Yazdığınız kitaplar içinde sizin için en özeli hangisi?

Elbette son kitabım Bir Cihan Kafes…

Yaptığınız programlardan gözlemlediğimiz kadarıyla çok pozitif bir pencereden hayata bakıyorsunuz… Gerçekten bu kadar pozitif misiniz?

Ben pozitif biri değilim. Saygıyı ve iyi niyeti elden bırakmamaya çalışıyorum. Aksine olayları çok irdeler, parçalara ayırır, insanların ifadelerindeki alt metinleri okumaya çalışırım.

Ben hepimiz için zor olan bir hayatın kendi payıma düşen kısmını yönetmeye çabalıyorum.