Bir defasında bir yazıda 3 yaşındaki saç renginizin size en çok yakışan saç rengi olduğunu okudum. Ben de buna göre davrandım. Çünkü benim çocukluğumdaki saç rengim beyaz sarıydı.

11-12 yaşımdan beri saçlarımın rengini açıyorum. New York’a taşındığım zaman sarı saçlara olan tutkum doruk noktasına ulaştı ve saçlarımı platine boyadım. Yaklaşık 7 yıldan beri platin saçlarımla mutluyum.

Bu saça tamamen ulaşmak neredeyse 8 saat sürer.

Saçlarınız zarar görür. İnsanlara bu saç rengini sonsuza kadar kullanabilecekleri bir renk olmadığını anlatmaya çalışıyorum. İnsanlara bunu anlatmaktan sıkıldım.

Sadece dip boyası 4 saatlik bir işlem gerektiriyor. Yeni saç rengiyle eski saç rengi hiç örtüşmüyor. Her uygulamada saçlar zarar görmesin diye nemlendirici uyguluyorum.

Başlarda çok iyiydi fakat son 2 yıl içinde saçımı boyatırken birdenbire istifra ettim ve saç diplerimin açılması işlemi sırasında nefes alamadım.

Kuaförüm bunun gıda zehirlenmesi olduğunu söyledi. Fakat daha sonra tekrar tekrar başıma geldi. Ben de kuaförümü değiştirdim.

Yeni gittiğim kuaförde de boyadan dolayı balon gibi şiştim. Kuaför çalışanları çok tedirgin oldu ve boyama işlemini yarıda kesip bana sağlımı tehlikeye attığımı söyleyerek salondan dışarı çıkarttılar.

Bir keresinde kuaförde çalışan kız sinir krizi geçirdi ve yüzümü yaktı. Artık kuaföre gitmeden önce haber verip boya randevum olduğunu hatırlatıyorum.

Saçımı 1 hafta yıkamıyorum ve saçımı boyatmadan önceki son gece saç diplerime yağ sürüyorum.

İnsanlar bana daha çok bakıyor ama bu “çok güzelsin” bakışı değil, daha çok “bu kızın nesi var?” şeklinde bakışlar oluyor.

Bu insanlardan beklediğiniz bir tepki değil. Artık kıyafetlerime daha çok dikkat ediyorum. Esmerken giydiğim açık renkleri daha az giyiyorum.

Saçım berbat bir halde. Saçlarım hiç de doğal ve seksi değil. Yine de bu görünümü seviyorum.

Her ay kuaförüme gidip yoğun mavi saç açıcı uyguluyorum. Boya kokusunu seviyorum ve saç diplerimdeki o gıdıklanma hissine bağımlı oldum.