Benimle konuşurken kafası dalgın olduğundan dinliyormuş gibi yapacak. Aslında işte neler yapacağını düşünecek. Farketmediğimi sanacak. Beni ve oğlumu öptükten sonra insanların hayatını kurtarmak için hastaneye gidecek. Kazazedeler, yaralılar, uyuşturucu bağımlıları, anneler, babalar, çocuklar… Kim olduğunuz ve başınıza ne geldiği farketmiyor.

Sizinle ilgilenecek. 14 saattir ayakta durmanın ardından eve gelip bütün gün kan, ter ve gözyaşına tanık olan ayakkabılarını çıkartacak. Bazen işi hakkında konuşmak istemeyecek. Bazense de yaptıkları hakkında konuşmak için sabırsızlanacak.

Bazen ağlayana kadar gülecek bazense de sadece ağlayacak. Yine de ne olursa olsun işine dönecek ve görevini yapmaya devam edecek. Eşim bir hemşire. Eşim bir kahraman!”