Duygusal yiyicilerde ölçü, porsiyon problemi vardır. Ne kadar yediklerini asla bilmezler. Otomatik olarak besini tüketirler. Yediklerinin büyük ya da küçük, az ya da çok olması hiç önemli değildir. Fiziksel yemede farkındalık vardır. Ölçülü seçimler yapabilirler. Mesela bir pastanın yarısını da tamamını da yeme tercihini yapabilirler.

Duygusal yemenin sınırları yoktur. Ağrı hissedilse bile yemeye devam edilir. Fiziksel yemede sınır vardır. Doyma hissi oluşunca bırakılır. Duygusal yiyiciler yedikten sonra suçluluk duyarlar. Yedikten sonra kendilerine kızarlar. Egzersiz yaparak bir daha bu kadar yemeyeceklerine söz verirler. Fiziksel yiyiciler ise yemeyi gereklilik olduğu için yerler. Dolayısıyla yedikten sonra suçluluk duymazlar

Duygusal yeme nasıl önlenir? Sonuç olarak mutsuz, yalnız, canınız sıkkın olduğunda bir şeyler mi yemek istiyorsunuz? Kendinizi yiyeceklerle mi ödüllendiriyorsunuz? Stresli kaygılı, öfkeli anlarda yemeyi çok arzu ettiğiniz bir besin var mı? Bu sorulardan herhangi birine cevabınız ‘evet’ ise duygusal açlık yaşıyor olabilirsiniz. Bunu yenmek için ise tavsiyeler şunlar:

Kendiniz gözlemleyin! Duygusal yemek yeme alışkanlığını değiştirebilmenin ilk adımı farkındalıktır. Hangi duygusal durumda ne yemek istediğinizi tespit edin. Bunu yaparken psikolojik destek almak, süreci hızlandırabilir.