Fiziksel açlıkta bir besine odaklanma yoktur. Duygusal açlık ise tek bir yiyeceğe karşı gelişir. Çikolata, hamburger, pasta, kek gibi tek bir besine karşı şiddetli istek belirir. Duygusal yemede aciliyet vardır. Kişi ısrarcıdır. Fiziksel yeme de ise sabır vardır. Besin daha sonra da tüketilebilir.

Duygusal açlık ruh haline göre şekil değiştirir. İş yerindeki olumsuzluklar, sınav kaygısı, eşlerin tartışma hali gibi ruh dalgalanmalarıyla başlar. Fiziksel açlıkta ise son yemek saatinin üzerinden 4-5 saat geçmiştir. Baş ağrısı, mide krampları, baş dönmesi mide gurultuları, enerji düşüklüğü gibi işaretler vermeye başlar. Bunlar da fiziksel yemeyi başlatır.

Duygusal yiyicilerde ölçü, porsiyon problemi vardır. Ne kadar yediklerini asla bilmezler. Otomatik olarak besini tüketirler. Yediklerinin büyük ya da küçük, az ya da çok olması hiç önemli değildir. Fiziksel yemede farkındalık vardır. Ölçülü seçimler yapabilirler. Mesela bir pastanın yarısını da tamamını da yeme tercihini yapabilirler.

Duygusal yemenin sınırları yoktur. Ağrı hissedilse bile yemeye devam edilir. Fiziksel yemede sınır vardır. Doyma hissi oluşunca bırakılır. Duygusal yiyiciler yedikten sonra suçluluk duyarlar. Yedikten sonra kendilerine kızarlar. Egzersiz yaparak bir daha bu kadar yemeyeceklerine söz verirler. Fiziksel yiyiciler ise yemeyi gereklilik olduğu için yerler. Dolayısıyla yedikten sonra suçluluk duymazlar